کتاب وقتی جهان نمی خواهد به تو لبخند بزند

توضیحات

بعضی آدم ها آسمان زندگی شان آبی است، بعضی خاکستری، بعضی دیگر تا چشم کار میکند غبار می بینند. خبری از آسمان نیست. اگر باشد از نوع رنگی و آفتابی اش نیست. هر چه که هست غبار است. غبار درد و بی کسی و چرخ روزگار وفق مراد نمی چرخد. کوچک و بزرگ هم ندارد.

وقتی کوچک اند یک جور، وقتی بزرگ می شوند جور دیگر. جهان با این طور آدم ها معمولا سر سازگاری ندارد. همیشه آن روی دیگرش را نشان می دهد!

عشق کریم، حالا زن پدرش است و او در تب و تاب نجات زندگی دختر لاغر و بی پناهی است که امیدش از همه کس حتی کریم هم قطع شده است و به دنبال راه فراری است تا کودکی اش را زندگی کند و…

قسمتی از کتاب:

کریم پشت کفش هایش را خوابانده بود. برایش کوچک شده بود و پایش را می گزید. و گرنه در آن سرمای استخوان سوز چرا باید پای نحیفش را از گرمای نه چندان مطبوع کفش های درب و داغانش محروم کند. لخ لخ پایش را می کشید و صدایی مداوم تکرار می شد. چشمانش جستجوگر بود و هراسان؛ دخترکی حدوداً یازده ساله، آن طرف خیابان راه می رفت. پنجاه متری از او فاصله داشت و با هر قدمی که بر می داشت کریم بیشتر عصبانی می شد. صورت کریم سرخ شده بود. چشمانش از خشم می جوشید. هر یک قدمی که بر می داشت دخترک سه قدم از او دورتر می شد. تا این که دختر شروع به دویدن کرد و کریم آنچنان سراسیمه سعی می کرد به او برسد که متوجه نشد یکی از کفش های پشت خوابانده اش از پایش در آمده و وسط خیابان افتاده است. بدون کفش روی آسفالت خیس و سرد می دوید و با هر آن چه در توان داشت فریاد میزد… گل نگار… گل نگار…

درباره نویسنده:

زمانی با خودم‌ گفتم چرا نمیخواهی چیزی بنویسی… چیزی که مثل یک‌ مرحم باشد…

مرحم گاهی وقتها اولش جای زخم را می سوزاند.ولی بعد درمان می کند؛

و این طور شد که دلم خواست، همه وجودم خواست بنویسم.

نیاز به نوشتن چیزی نیست که بتوان از کنارش سر سری رد شد. نیاز به نوشتن و البته خوانده شدن.

آرزویی دیرینه که از سالها پیش همراهم بود ؛ تا اثری برجای بگذارم هر چند کوچک…؛

شاید که حرف دل کسانی باشد.

قلم را چرخاندم و این کتاب آغاز شد.

از چیزی نوشتم که دغدغه ذهن و روحم بود.

کتاب را که با آخر رساندم فکرم آرام گرفت.